Ήταν πρωινό Τρίτης λίγο πριν χτυπήσει το πρωινό κουδούνι. Όλοι η αφάνταστα δεμένη ομάδα συναδέλφων δουλεύαμε σαν τις μελισσούλες και στρώναμε σχέδια για να συγκεντρώσουμε χρήματα μέσω του παζαριού για να πάνε τα παιδιά του σχολείου μας και την φετινή τους εκδρομή.
Δεν ξέρω πως το σκέφτηκα και λέω: δεν λέμε στον Φοίβο Δεληβοριά (που ήταν τη Δευτέρα και την Τρίτη στο νησί μας για συναυλίες) να έρθει στο σχολείο μας. Αλλά από την άλλη λέω πώς να έρθει; Απόψε είναι η τελευταία συναυλία και φεύγει άσε που θα είναι και πτώμα. Η Δέσποινα (η ψυχολόγος μας) θα πήγαινε το βράδυ στη συναυλία και σαν μουσίτσα που είναι και αυτή λέει, αν τον βρω από κοντά θα του το πω.
