Σήμερα εδώ στη μικρή μας γιορτή θα ακούσουμε τέσσερις φωνές.
Μια φωνή από μια σοφίτα στο Άμστερνταμ πριν από ογδόντα και περισσότερα χρόνια. Η φωνή της Άννας Φράνκ.
Μια φωνή από τη Σύρο, την εποχή της Κατοχής, τότε που το νησί λύγισε από την πείνα και την εξαθλίωση, όσο λίγα μέρη στην Ελλάδα. Η φωνή της Μαρίας.
Μια φωνή από το Σουδάν, στη φτωχικό Αφρική…Εκεί που χρόνια τώρα ένας εμφύλιος πόλεμος οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους σε θάνατο και σε χιλιάδες παιδιά τους λείπουν τόσα πολλά πράγματα.. Η φωνή της Ναφίσα.
Και μια φωνή από την Παλαιστίνη, σήμερα, όπου ένα παιδί γράφει για βόμβες και σπίτια που γίνονται σκόνη, για νύχτες άγρυπνες, μέρες μέσα στο φόβο, για φίλους που δεν πρόλαβαν να πουν “τα λέμε αύριο”—και για τη λαχτάρα να υπάρξει αυτό το “αύριο”. Η φωνή της Χιντ.
